Kalabalıklar içinde yalnız hissettiğim zaman kendimi, bir dost edinirim benliğime.
Bir parça hüzünden, bir parça kendimden kaçış, bundan ibarettir dostla aramdaki... Kendime sığınmayı sevdiğim zamanlarda belirir başımda, başımın üstünde. Salınır durur etrafımda usul usul. Ben seslenmeden ona, hayalet gibi süzülür çevremde. Sonra ne zaman uzun yolculuklara çıksa bakışlarım, omuzuma dokunuverir ışıltısı. Gözlerimi kendisine bakmam için davet eder. Ben ne zaman görmezlikten gelsem onu, yalnızlığımı uyandıracak bir işaret yollar.Yalnızlıklar gece dile vurur, o zaman bir dost belirir sessizce kalbinizin yanı başına yanaşır,bekler ve yine bekler... Bekleyişinize dost olur ve sizin konuşmanızı bekler. İzler durur sizin kaybolmanızı yüzünde. Yüzünü size çevirir ve bakışlarınızın değmesini bekler gözlerine. Gözleri ışıl ışıl parlamaktadır. Sizin karanlığınızı aydınlatır bir yandan ve siz bu sessiz sırdaşı fark etmeden öylece beklersiniz. Ne zaman yorulursunuz kendi iç sesinizden, bakışlarınız odaklandığı yerden uzaklaşır işte o an size hatırlatır kendini. Gözleriniz onun derinliğinde kaybolur, büyülenir... Hafif bir rüzgar okşar ruhunuzu, hoş geldin der dost size, simasına kocaman bir gülümseme yerleştirir...
Kendinizi yalnızlıktan uzaklaşır hissedersiniz, sonra kalabalıklar içinde önemsiz saydığınız ne varsa kendinize ait bu düşünceleri kovarsınız zihninizden. Onun bakışları sizi mahcup kılar. Siz ona baktıkça kendinden emin duruşuna hayran olursunuz. Sadece bakmak ile fark etmenin yollarını açar çoğu zaman...
Dostunuzdan gözlerinizi ayırmazsınız. Öyle ki gözlerinizi ayırdığınız an kaybolacaktır göz bebeklerinize yerleşen varlığı. Sonsuz gökyüzünden bir yıldızdır, dostunuz...
Karanlıkta olabildiğinde ışıldamakta. Etrafında sayısız yıldız çevreli ama o hayatını yaşamakta gururla ve bilmekte kendi ruhunun en parlak yıldızı olduğunun...
Sessizce dertleşmektesiniz... Sessizliğin bile mana bulduğu bir bağdır aranızdaki...
Özünü yitirmemiştir yıldız, kendini kalabalıklar içinde özel kılmanın daha da özel olduğunu bilmektedir.
Bu çabanın da yaşamı özel kıldığının da farkındadır.
Hangi çaba mı? Birlikte yaşamanın, benzerlikler içinde dostça farklı kılabilmek kendini...
Gözlerimi kapayınca yine aynı noktada bana baktığını biliyordum, hissediyordum... Artık yerini kaybetsem de ışıltısı göz bebeklerimde kalmıştı...
