Çocukluğumuzdan beri bizlere öğretilmek istenen,bizde kalıcı baskılar oluşturabilecek,hayatımızı sınırlandıran kalıplaşmış sözler vardır.
''Ağlama oğlum,erkekler ağlamaz.'' , ''Sus bakayım,çocuklar her şeye karışmaz.'' vb.İşte bunlardan en tehlikelisi ve en sinsicesi ''Büyüklerini seveceksin,küçüklerini sayacaksın.'' kalıbıdır.Bu elbette ilk bakışta güzel bir tavırmış gibi görünüyor ama aslında içinde çok ciddi tehlikeler barındırıyor.Çünkü kişi bu düşünce kalıbıyla büyütüldüğünde önceliği kendine değil,başkalarına vermiş oluyor.Eğitimin,ahlakın,dürüstlüğün,sevginin,mutluluğun,sağlıklı yaşamın,hoşgörünün...Aklımıza gelebilecek tüm olumlu olayların tek kaynağı ''KENDİNİ SEVMEK''tir.İnsan kendisini sevdiği zaman mutlu, huzurlu,hatta tıbbi açıdan sağlıklı bir yaşam sürdürmüş olacaktır.Bu kavram da elbette bilinçaltımızı tetikleyecek,uygulamaya geçecektir.Fakat bazı insanlar ''Kendini Sevmek'' kavramını ego ile bağdaştırabiliyorlar. Kesinlikle değil!Kendini seven, önceliği kendine veren insan hayatta daima başarılıdır.Kendini sevmeyen insan ise hayatını cevapsız sorularla meşgul eder, mutsuz olur,öncelikleri değersizleşir.
Ben kendimi seviyorum!Siz de daima mutlu ve sağlıklı olmak istiyorsanız kendinizi sevin,ardından zaten her şey istediğiniz gibi olacaktır.
